10 schrijft
Korte verhalen en vertellingen. Geschreven voor speciale gelegenheden. De verhalen en vertellingen zijn vrij te gebruiken, mits er een bronvermelding is:
Bronvermelding: (c) Tineke Stuifzand | 10 voor je dag
En ik waardeer het als ik op de hoogte word gesteld van wanneer en voor welke gelegeheid een verhaal gebruikt wordt.
Onderstaande titels zijn aanklikbaar.
Bronvermelding: (c) Tineke Stuifzand | 10 voor je dag
En ik waardeer het als ik op de hoogte word gesteld van wanneer en voor welke gelegeheid een verhaal gebruikt wordt.
Onderstaande titels zijn aanklikbaar.
Rechtenvrije afbeelding van 422737 via Pixabay
* Delen van hoop en vrede | een kerstvertelling
.
Het is al laat in avond en door de donkere straten lopen ze naar huis. “Wat vond jij nou het mooiste van de avond?” vraagt Erik aan Margot. “Eh… dat weet ik eigenlijk niet, ik heb van begin tot eind genoten,” antwoordt ze. En ze loopt verder door de straat, zachtjes zingend over klokjes die klingelen.
Erik weet het zelf eigenlijk ook niet. De afgelopen weken waren ook zo druk geweest, want alles moest op tijd klaar zijn. En vanavond was het dan eindelijk zo ver geweest. En hij denkt al lopend naar huis terug aan wat er was gebeurd. De takken van de bomen ruisen in de wind, alsof ze het verhaal van de avond nog een keer vertellen.
Erik was blij dat ze op tijd van huis waren weggegaan, het viel nog niet mee om alles mee te sjouwen. “Opschieten Margot!” had hij een paar keer geroepen. “Alles komt goed,” was haar steevaste antwoord. “We hebben geen haast, we zijn ruim op tijd.” Samen liepen ze aan het begin van de avond door de stille straten, ergens luidde in de verte een klok. Het klonk als een oproep, een fluistering van hoop in de verte.
En ja, Margot had gelijk gehad. Ze waren ruim op tijd. En ruim op tijd om een plek te zoeken voor alle spullen die ze mee hadden gesjouwd van huis. Erik denkt terug aan wat Margot zei op zijn vraag of ze niet beter met de auto konden gaan. “Natuurlijk niet, als we lopen kunnen we beter kijken naar het licht wat overal schijnt.” Tja, daar kon Erik niets tegenin brengen. Lopend in het donker maar overal licht uit de huizen. En niemand op straat. Erik dacht aan het lied wat klonk uit één van de huizen en schudde zijn hoofd. Alsof het altijd stil is in de nacht..
Margot was druk in de weer om alles neer te zetten zodat iedereen alles kon zien. En ze straalde van oor tot oor. Nog steeds onderweg naar huis terug bedenkt Erik dat dat misschien wel zijn mooiste moment van de avond was geweest. Een stralende Margot. Het geeft hem een blij gevoel, en een gevoel van dankbaarheid. Ze was het stralende middelpunt, zonder dat ze het zelf in de gaten had. Ja, dat was het mooiste van de avond geweest.
Margot draait zich om. “Waar blijf je? Je bent zo in gedachten dat je wel tien meter achter me loopt!” Erik schrikt op uit zijn overpeinzingen. Hij denkt net aan het moment waarop de avond anders werd dan anders. Het was helemaal niet de bedoeling dat bezoekers van alles zouden meenemen zonder te vragen en zonder te betalen. Krampachtig had hij zijn best gedaan om de spullen te bewaken, om te zorgen dat het op zijn plek bleef. Hij werd er nijdig van dat mensen zomaar dingen pakten, zonder te vragen. Dit was niet de bedoeling. Zo ging het andere jaren ook niet. Wilde je iets? Dan betaalde je ervoor. Dat was toch het principe van een kerstmarkt.
De boosheid van Erik had niet lang geduurd. Hij schaamt zich er nu voor dat hij boos had kunnen worden zonder eerst aan Margot te vragen wat ze aan het doen was. Margot komt naast hem lopen “Ik weet nu wat ik het mooiste vond van de avond,” zegt ze. “Wat dan?” vraagt Erik. “Alle blijde gezichten!” is haar antwoord terwijl ze bijna net zo straalt als die avond. Dat moet Erik wel beamen. Margot had in haar eentje gezorgd voor zoveel blijde gezichten, ze deelde uit van alles wat ze hadden meegenomen terwijl ze zong over dat kerstfeest een feest is voor liefde voor een ander.
Ze zijn thuis. Erik draait de deur van het slot en ze gaan naar binnen. De lampjes in de kerstboom twinkelen hen tegemoet. De avond was geslaagd. “Erik?” “Ja?” “Weet je dat ik bij alle dingen die we weg hebben gegeven nog een kaartje had gedaan?” Erik kijkt op, een kaartje? Nee, dat had hij niet gezien. Nieuwsgierig vraagt hij wat daar dan op had gestaan. Margot haar ogen beginnen te stralen. “Ik heb iedereen de opdracht gegeven het cadeau aan een ander te geven, dat ze zoeken naar iemand die het nodig heeft. Iemand die eenzaam is? Nodig hem uit aan tafel. Iemand die verdrietig is? Sla een arm om haar heen. Iemand die je wilt bedanken? Stuur een kaartje. Zorg samen voor hoop en een beetje meer vrede op aarde.”
De dagen na Kerst kleppert de brievenbus met op de kaarten alle mooie verhalen van wat deze kerstopdracht teweeg had gebracht…
Geschreven op 26 december 2023. De vertelling heb ik in delen verteld als omlijsting tijdens het Concert in Kerstsfeer van het Flevo’s Mannenkoor
(c) Tineke Stuifzand | 10 voor je dag
Het is al laat in avond en door de donkere straten lopen ze naar huis. “Wat vond jij nou het mooiste van de avond?” vraagt Erik aan Margot. “Eh… dat weet ik eigenlijk niet, ik heb van begin tot eind genoten,” antwoordt ze. En ze loopt verder door de straat, zachtjes zingend over klokjes die klingelen.
Erik weet het zelf eigenlijk ook niet. De afgelopen weken waren ook zo druk geweest, want alles moest op tijd klaar zijn. En vanavond was het dan eindelijk zo ver geweest. En hij denkt al lopend naar huis terug aan wat er was gebeurd. De takken van de bomen ruisen in de wind, alsof ze het verhaal van de avond nog een keer vertellen.
Erik was blij dat ze op tijd van huis waren weggegaan, het viel nog niet mee om alles mee te sjouwen. “Opschieten Margot!” had hij een paar keer geroepen. “Alles komt goed,” was haar steevaste antwoord. “We hebben geen haast, we zijn ruim op tijd.” Samen liepen ze aan het begin van de avond door de stille straten, ergens luidde in de verte een klok. Het klonk als een oproep, een fluistering van hoop in de verte.
En ja, Margot had gelijk gehad. Ze waren ruim op tijd. En ruim op tijd om een plek te zoeken voor alle spullen die ze mee hadden gesjouwd van huis. Erik denkt terug aan wat Margot zei op zijn vraag of ze niet beter met de auto konden gaan. “Natuurlijk niet, als we lopen kunnen we beter kijken naar het licht wat overal schijnt.” Tja, daar kon Erik niets tegenin brengen. Lopend in het donker maar overal licht uit de huizen. En niemand op straat. Erik dacht aan het lied wat klonk uit één van de huizen en schudde zijn hoofd. Alsof het altijd stil is in de nacht..
Margot was druk in de weer om alles neer te zetten zodat iedereen alles kon zien. En ze straalde van oor tot oor. Nog steeds onderweg naar huis terug bedenkt Erik dat dat misschien wel zijn mooiste moment van de avond was geweest. Een stralende Margot. Het geeft hem een blij gevoel, en een gevoel van dankbaarheid. Ze was het stralende middelpunt, zonder dat ze het zelf in de gaten had. Ja, dat was het mooiste van de avond geweest.
Margot draait zich om. “Waar blijf je? Je bent zo in gedachten dat je wel tien meter achter me loopt!” Erik schrikt op uit zijn overpeinzingen. Hij denkt net aan het moment waarop de avond anders werd dan anders. Het was helemaal niet de bedoeling dat bezoekers van alles zouden meenemen zonder te vragen en zonder te betalen. Krampachtig had hij zijn best gedaan om de spullen te bewaken, om te zorgen dat het op zijn plek bleef. Hij werd er nijdig van dat mensen zomaar dingen pakten, zonder te vragen. Dit was niet de bedoeling. Zo ging het andere jaren ook niet. Wilde je iets? Dan betaalde je ervoor. Dat was toch het principe van een kerstmarkt.
De boosheid van Erik had niet lang geduurd. Hij schaamt zich er nu voor dat hij boos had kunnen worden zonder eerst aan Margot te vragen wat ze aan het doen was. Margot komt naast hem lopen “Ik weet nu wat ik het mooiste vond van de avond,” zegt ze. “Wat dan?” vraagt Erik. “Alle blijde gezichten!” is haar antwoord terwijl ze bijna net zo straalt als die avond. Dat moet Erik wel beamen. Margot had in haar eentje gezorgd voor zoveel blijde gezichten, ze deelde uit van alles wat ze hadden meegenomen terwijl ze zong over dat kerstfeest een feest is voor liefde voor een ander.
Ze zijn thuis. Erik draait de deur van het slot en ze gaan naar binnen. De lampjes in de kerstboom twinkelen hen tegemoet. De avond was geslaagd. “Erik?” “Ja?” “Weet je dat ik bij alle dingen die we weg hebben gegeven nog een kaartje had gedaan?” Erik kijkt op, een kaartje? Nee, dat had hij niet gezien. Nieuwsgierig vraagt hij wat daar dan op had gestaan. Margot haar ogen beginnen te stralen. “Ik heb iedereen de opdracht gegeven het cadeau aan een ander te geven, dat ze zoeken naar iemand die het nodig heeft. Iemand die eenzaam is? Nodig hem uit aan tafel. Iemand die verdrietig is? Sla een arm om haar heen. Iemand die je wilt bedanken? Stuur een kaartje. Zorg samen voor hoop en een beetje meer vrede op aarde.”
De dagen na Kerst kleppert de brievenbus met op de kaarten alle mooie verhalen van wat deze kerstopdracht teweeg had gebracht…
Geschreven op 26 december 2023. De vertelling heb ik in delen verteld als omlijsting tijdens het Concert in Kerstsfeer van het Flevo’s Mannenkoor
(c) Tineke Stuifzand | 10 voor je dag